Zwe schöni, auti Linde hei ihre fescht Platz im Dorfchärn vo Rüderswil. Grad ob der Chiuche steit d’Leuebärger Linde. Si isch es Naturdänkmal für e Niklaus Leuebärger, em Afüehrer vom Burechrieg im Jahr 1653. Aber wie alt isch dä Boum? I der Dorfchronik vo der Menga Ruprecht (S. 121) finge mir uf die Frag e Antwort: Dä stattlich Boum isch im Jahr 1566 (oder 1565) vom Bernhard Heiler pflanzt worde. So isch es us alte Zyte überliferet und vom Schuelmeischter Peter Tanner ufgschribe worde. Wenn das stimmt, de wär d’Leuebärger Linde jetzt 443 Jahr alt!

D’Chrämerhuslinde, wo uf em Foti z’gseh isch, het ihre Name vom Chrämerhus, wo grad näb der Linde steit. Wie alt dä Boum isch, ha-n-i no nid usefunge, aber – wie’s mi druf düecht het, isch das o gar nid so wichtig. Luegit ne eifach a, dä wunderschön Boum. Mit früschem Meieloub steit die Linde da u ladt üs i, e Momänt z’verwyle und dä Boum z’bestune. Um d’Linde ume het es no es Bänkli, so wie si i alter Zyt zäntume z’gseh si gsi. Was meinit Dir, wär alles isch ächt scho da ghöcklet u het nöis z’brichte gha? Vellicht es paar Chiuchgänger, wo a däm Platz über d’Predig vom nöie Pfarrer diskutiert hei. Oder d’Lüt us em Dorf, wo am Abe dä schön Platz bsuecht hei. Zum erzelle, was si a däm Tag alles erläbt hei. Oder es Liebespäärli, wo sich unger de Zweige vom Lindeboum ewigi Tröi versproche het.

Mir wüsse’s nid. Aber wär weiss. Dä schön alt Boum het scho so mängs erläbt. Wenn mir üs e Momänt Zyt näh, mit allne üsne Sinne guet härelose, de verzellt üs die alti Dorflinde vellicht doch e Gschicht…