Bsinnsch Di no? Erscht zwe Wuche isch es här, wo der erscht Schnee vom dunkelgraue Himmel der Wäg uf d Ärde gfunge het und e wissi Dechi über ds Land het gleit. Zerscht hei mir gmeint, es gäb nume es fiins Schümli, grad so wie es Löffeli Puderzucker uf em Schoggichueche… aber denn het es doch gschneit u gschneit, am Samschti u de der ganz Sunnti derzue. Es het der ganz Tag nümme wölle ufhöre, scho het es e dicki Schneeschicht vor em Huus gha, vom Garte isch nüt meh z’gseh gsi u d Hüehner, die hei a dere wisse Pracht gar e kei Fröid gha, hei es trochnigs Plätzli unter em Stall oder im Stall gsuecht.

Wie ire töife Winternacht isch es gsi, won i am angere Abe vo Ramsei här übere Stäg hei zue gloffe bi. Am Himmel het der Mond gschine u het üsi Wält ines silbrigs, gheimnissvolls Liecht iitoucht. Vor Ämme isch e Aabedunscht ufgstige u die schneebedeckte Matte u Fälder hei im Mondliecht glüchtet, so schön dass i chum weis, wie säge. U so isch es mir, als ob i zmits ire töife u chalte Winternacht wär. Aber nei, es isch doch erscht Oktober.
Die Tage, wo druf cho si, hei em Winter d Chrone no einisch ab em chalte Houpt gno, grad so als ob si wette säge: «nume hübscheli, du masch sauft no chli warte…» Un denn het e guldigi, mildi Spätherbschtsunne no einisch Wermi brunge, het der Schnee ufglöst und d Ärde trochnet. U de isch es grad gsi, als ob’s dä früech Botschafter vom Winter gar nie het gäh. D Mönsche si wider vor ds Huus gstange, hei zum blaue Himmel gluegt u ds milde Sunneliecht uf ds Gsicht la schine.

Geits nid mängisch im Läbe o grad eso? Ganz unerwartet breicht üs öppis, wo mir so nid grad erwartet hei u drum passt es o grad nid, es chönnt üsi Plän zungerobsi cheere… Aber im nächschte Momänt isch es o scho wider drus u dänne, ds Sunneliecht vom Läbe lüchtet üs wider fründlich u heiter zue. Mir dörfe dankbar si für die schöne Herbschttage wo üs no si gschänkt worde. U dankbar, wenn o im Läbe ds Dunkle em Heitere wider Platz macht.