Vor-n-es paar Tage het mi der Wäg dür Oberburg uf Burgdorf gfüehrt, u druf Lyssach zue. Es isch scho Aabe gsy u überall wo me häregluegt het, hets glüchtet, gstrahlet, glitzeret u glänzt. Schön gschmückti Hüser, Liechterchettine, Chrischtböim, guldigi Stärne u no mängs meh. Mir gfallt das. Itz i der Zyt vo de churze Tage u länge Nächt tuet es Liecht em Mönsch guet. Es Liecht lüchtet i der Nacht als Zeiche vor Hoffnig – d Feischteri het nid ds lechtschte Wort uf dere Wält, ds Liecht überwindet ds Dunkle u Trüebe.

Es isch aber mit dene vilne Liechtli nid geng eso gsy, i ma mi no guet a d Schuelzyt erinnere, a d Zyt wo mir uf Wiehnachte blanget hei. Hets denn o scho im Novämber überall Liechterchettine gha? Bhüetis nei. Erscht im Dezämber het da u dert es Cherzli heimelig u warm dür ds Fäischter gschyne. Ir Mitti vom Dorf, dert wo früecher e alti Linde gstande isch, isch du einisch e Wiehnachtsboum mit elektrische Cherzli ufgstellt worde. Na der Schuel bim vernachte hei mir drum nume eis Zyl gha, üs hets mit allem zu däm Chrischtboum härezoge, wo da uf em Dorfplatz guldig i d Winternacht use glüchtet het. Isch es scho Wiehnachte? Nei, aber itz het d Wiehnachtszyt z’grächtem agfange! Mängisch na der Schuel si mir ume Chrischtboum umegstande, hei gstuunet und brichtet: wie wird ächt d Wiehnachtsfiir i der Schuel? U was gits für Gschänkli deheim, unger em Chrischtboum i der Stube?

Churz drufabe het es gschneit u itz isch ds Bild vom Böimli uf em Dorfplatz märlihaft u verzouberet worde, früsche Schnee het sich uf d Eschtli gleit und der Schnee um ds Böimli ume het mit em Liecht vo de vile Lämpli gspilt; für üsi Ouge hets i däm Momänt nüt schöners gäh; u am Abe nam Z’nacht hei mir ungeduldig gfragt: Dörfe mir no einisch zum Böimli? Es schneit wider, itz isch es drum bsungerbar schön zum luege! O Erwachseni sy bim Wiehnachtsboum bliibe stah. Ds Liecht vom Chrischtboum macht o us ihne wider Chind, wo wei stuune und sich fröie uf Wiehnachte; fröie uf das was Wiehnachte bedütet, dass Gott e grossi Türe für alle Mönsche wyt ufgmacht het!

Es Liecht lüchtet i der Nacht u überstrahlt alles Feischtere. Liecht isch es Zeiche, dass Gott da isch. U im Läbe vo Jesus gits überall Liecht; won-är im Stall isch gebore worde, het am Himmel e hälle Stärn glüchtet, wo Mönsche ihm zueglost hei, het Jesus gseit, i bi ds Liecht vo der Wält, wär a mi gloubt, isch nie meh i der Feischteri. U am Änd isch Jesus zrügg is sis himmlische Deheim; derthi, wo alles Liecht u Liebi isch.

Wie chunt ds Liecht vor Wiehnachte zu üs? Jesus het gseit, dass är a üsi Tür dopplet; we mir si Stimm ghöre u ihm uftüe, der chunt är zu üs ine u het Gmeinschaft mit üs. Är bringt ds Liecht zu üs, i üses Läbe, i üses Härz. Mir bruche nid z’warte, bis es wider Wiehnachte worde isch, zum Jesus iizlade. Aber won-i voletscht die vile schöne Liechter ha gseh, wo glüchtet hei i der dunkle Winternacht, da isch es mir vorcho wie e Iiladig, Wiehnacht isch ds Fescht vom Jesus sire Geburt im Stall, aber o ds Fescht vom Liecht, wo är zu üs bringt. Vom däm Liecht wo üs der Wäg zu Gott wyst und wo nie verlöscht.

I wünsche euch allne es frohs u gsägnets Wiehnachtsfescht!