E prächtige Spätwintertag isch es gsi, wo mir vo Gohl us der Wäg uf d’Lüderealp unter d’Wanderschueh gno hei. Unter der hälle Aprilsunne het der früsch gfallnig Schnee uf de Bärge glüchtet u glitzeret, mir hei nid gnue chönne luege u stuune. E Märliwält het sich vor üs uftah, het d’Wält verzouberet, het der Betrachter la tröime u schwärme ob all der Pracht.

Es isch wohl e gueti Stund vergange, bis mir vo witem d’Lüderealp gseh hei. Hie u da isch jetz e stiife Luft über e Bärg gfahre u het mit em früsche Schnee gspilt, het ne verwäiht und alles verzuckeret, wo jetz no nid wiss glüchtet het. U öppe einisch isch so e Schneewulche diräkt uf üs zuecho, so dass mir hei chönne gspüre, dass der Winter hie obe sis Szepter no nid wott abgäh. Aber mir hei üsi Fröid gha a däm wunderbare Schouspil vo der Natur. Und wo üs der Wäg nach em Mittag talwärts uf Gohl het gfüehrt, hei mir no einisch der Bärg uf gluegt. Wie mänge Tag wird wohl vergah, bis mir die Pracht wider chöi bewundere?